Mijn vakantiebureau en tante Pietje
Een vreemde titel boven een verhaal over mijn vrijwilligerswerk voor het vakantiebureau.
Mijn tante Pietje ging in de vorige eeuw als vrijwilligster naar het Roosevelthuis in Doorn. Haar enthousiasme hierover werkte zodanig aanstekelijk dat in mij, jonge tiener, het idee postvatte om ooit in tante Pietjes voetsporen te treden. Maar wat is ooit?
De jaren na mijn moeders overlijden, kwam ik vrijwel dagelijks bij mijn vader. De laatste vijf jaren van zijn leven woonde hij in een woonzorgcentrum. In die jaren ging ik steeds meer ervaren dat ik ‘wat’ met ouderen had. Mijn vaak uitgesproken gedachte was toen: “Als mijn vader overleden is, ga ik naar het Roosevelthuis.”
Toen het zover was, heb ik me dan ook aangemeld als vrijwilliger bij het vakantiebureau.
Toevalligerwijs (?) werd ik als algemeen verzorger ingedeeld in het Roosevelthuis. Om eerlijk te zijn: ik ging er op een warme zaterdag in augustus met lood in mijn schoenen naar toe.
Door de hartelijke ontvangst was het lood snel verdwenen. Ik had een heel fijn maatje, die me wegwijs maakte in de ins en outs van het verzorgen. Dezelfde avond stuurde ik een sms aan mijn vrouw Margriet met de tekst: “Ik ben hier op mijn plek.”
Het werd een week om nooit te vergeten. De weekcoördinator, die gezien zijn leeftijd zou gaan stoppen, gaf aan dat hij in mij een goede opvolger zag. Het jaar daarna heb ik, naast mijn taak als algemeen verzorger, meegekeken met de weekcoördinator.
En toen kwam de vuurdoop. Inmiddels was ook Margriet aangestoken door mijn enthousiasme en nam zij de recreatie voor haar rekening.
Toen een pastor tijdens een vakantieweek verhinderd was om de dienst op zondag te leiden, heb ik dat gedaan. Dat beviel zo goed, dat ik sindsdien een combinatie doe van weekcoördinator en pastor.
Na het gereedkomen van Nieuw Hydepark gingen we aan de slag met twee groepen: een groep ouderen met zorg en een groep gasten met een verstandelijke beperking.
Hoewel aparte gastengroepen, wordt er op een plezierige manier samengewerkt door de beide vrijwilligersgroepen.
Het werk geeft heel veel voldoening. Je merkt aan de gasten dat ze genieten. Ook de vrijwilligers komen graag weer terug. Na zo’n week, die best veel van je vraagt, is het een weldaad om terug te denken aan al die mooie momenten die er waren. Het kost energie, maar die krijg je 100-voudig terug. Veel gasten en vrijwilligers laten ook achteraf weten hoe ze genoten hebben van de vakantieweek. Ik ben steeds weer onder de indruk van het enthousiasme en de liefde waarmee de vrijwilligers het werk doen.
Iemand die twijfelt of dit werk iets voor hem of haar is, nodig ik uit om vrijblijvend een dagje mee te lopen. Al schuilt daar een gevaar in, namelijk dat je meteen besmet wordt met het vakantiebureau-virus. Hier is geen vaccinatie voor beschikbaar, maar dat is dan ook echt niet nodig.
Ga de uitdaging aan en doe mee. Je krijgt er beslist geen spijt van.
Inmiddels ben ik 62 jaar en gepensioneerd docent. Maar geen pensioen van het werk voor het vakantiebureau. Dat hoop ik nog jaren met veel passie te doen!
Dirk Barnhoorn
